گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق ... ساکن شود، بدیدم و مشتاق تر شدم

برداشت هایی از کتابانسان هایی که مدح دوست دارند: 1. کسانی که دوستدار مدح هستند و آن را از دیگران طلب می کنند و برای اینکه مدح شوند، دست به هر کاری می زنند و هیچ مرزی را نمی شناسند. 2. کسانی که دوستدار مدح هستند و آن را از دیگران طلب می کنند اما حاضر نیستند هر کاری بکنند تا از آنها مدح و ستایش شود. 3. کسانی که دوستدار مدح هستند اما مدح شدن را از دیگران طلب نمی کنند و نمی خواهند. 4. کسانی که دوستدار مدح هستند اما از مدح شدن کراهت دارند، چون در راه مجاهده با نفس هستند. انسان هایی که مدح دوست ندارند: 1. کسانی که نسبت به مدح بی تفاوت هستند. 2. کسانی که از مدح شدن ناراحت می شوند. (از نیکان روزگار و اولیای خدا هستند) درمان حب مدح و ستایش راه های علمی 1. اگر نعمت یا فضیلتی دارد، ناشی از فضل الهی است و خود انسان هیچ کاره است. (انسان مراقب باشد که از نظر درونی این مدح روی او اثر نگذارد) 2. بیم داشتن انسان به از دست دادن فضایل است. 3. بسیاری از مدح و ستایش هایی که از انسان می شود، موهومی است. 4. توجه به از بین رفتن بالاترین قدرت ها و جاه و جلال های دنیایی است. 5. انسان مراقب باشد که رضای خالق را با رضای مخلوق عوض نکند. 6. رضای مخلوق هیچ گاه حاصل نمی شود. راه های عملی 1. عدم تشکر از مدح کننده 2. عدم تغییر رفتار نسبت به مدح کننده 3. توجه به خدا در هنگام مدح شدن ممدوح اگر در مقابل مدح بی اندازه قرار گرفت، بگوید این مواردی که شما می گویی، در من نیست. درمان نکوهش ذم راه های علمی 1. تشکر از صیحت کننده دلسوز 2. ناراحت نشدن از کسی که عیب واقعی را به قصد اذیت بیان می کند 3. خوشحالی از اینکه افترا زننده به عیوب واقعی انسان آگاهی ندارد. راه های عملی با عدم مقابله مثل زبانی و عملی به درمان نک گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق ... ساکن شود، بدیدم و مشتاق تر شدم...

ما جمع نقیضین هستیم احساسات ما طولی نیست که عرض های وجودمان را احساساتی نقیض پر کرده. بغض، ذوق، گریه، هیجان، عزت، تحقیر و... انگار نه انگار که ذوق زده ای از اتفاقی... و با خودت کلنجار میروی نه به خاطر احساسات منفی که قطعا لازمه وجودی هرکسی هستند. کلنجار می روی چون نمی دانی دقیقا و در چه نقطه ای قرار گرفته اند. نمی دانی عزتت در کدامین لحظه تحقیر می شود و بغضت به خنده می رسد؟... و این جمع نقیضین در عین آشفتگی، بزرگت می کند... گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق ... ساکن شود، بدیدم و مشتاق تر شدم...

یادش به خیر روزهایی که وقتی می خواستم برم سرکلاس، انگار غم دنیا هوار می شد رو سرم. چقدر نذر و نیاز می کردم و تو مسیر، سوار تاکسی و اتوبوس صلوات می فرستادم که امروز به خیر بگذره. چقدر استرس داشتم که نکنه بچه ها چیزی بپرسن و من بلد نباشم. یا یه جوری درس بدم که بچه ها متوجه نشن. اولین باری که معاون آموزشی مدرسه، برادرانه دعوتم کرد تا باهم صحبت کنیم رو هیچ وقت یادم نمیره. حس حمایت شدن اما همراه با له شدن که هی فلانی تو هیچی بلد نیستیا! اینو ایشون نگفت که خودم تو کل جلسه تو ذهنم فریاد می زدم. و انگار که صدای ذهن ایشون، صدای ذهن من رو شنیده باشه که تمام تلاششون رو می کردن دعوای من و خودم رو به سکوت بکشونن. بحمدلله اون سال گذشت. با همه قهر کردن های بچه ها و من. و بچه های اون سالم از دوستای امروزم شدن. و من بزرگ شدم.درد کشیدم و بزرگ شدم. خرد شدم و بزرگ شدم. استرس کشیدم و بزرگ شدم. تلاش کردم و بزرگ شدم. و اگه همه این ها تو مسیر امام حاضر حی نبود، نگاه ایشون سرکلاس وقتی از درد بی کسیمون تو دنیا می گفتم، نبود، قطعا و قطعا و قطعا اتفاقی نمیفتاد. اینجا خونه امنمه، پس می نویسم از اینکه کلاس هام نذر حضور و ظهور منجی بود... که بچه هام سپرده شده به منجی بودن... از دیروز خیلی دارم سعی می کنم خوشحالیم رو سرکوب کنم که یه وقت شیطون دور برش نداره آقا جانم خودتون هوامو داشته باشید، من بی جنبه ام اللهم اجعلنی خیرا مما یظنون... واغفرلی ما لایعلمون... و لاتواخذنی بما یقولون... گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق ... ساکن شود، بدیدم و مشتاق تر شدم...